Acta Scientiarum Polonorum
Silvarum Colendarum Ratio et Industria Lignaria

Wydarzenie, które trwale wpłynęło na krajobraz Puszczy Noteckiej, to masowy pojaw strzygoni choinówki, mający swój początek w 1922 roku. W ciągu trzech lat na obszarze Rzeczypospolitej uległo zniszczeniu około 220 tys. ha drzewostanów sosnowych (w Puszczy Notecka 75 tys. ha, całkowitemu zniszczeniu uległo ponad 81% drzewostanów). Klęska ta zmieniła krajobraz Puszczy na wiele dziesięcioleci, czego konsekwencje są widoczne i ponoszone do dziś. Dramatyczna walka leśników z owadem toczyła się na każdym jej skrawku. W samych nadleśnictwach państwowych na terenie Polski znajdujących się w obecnych granicach Puszczy Noteckiej wycięto ponad 3,5 mln m3 drewna. W walkę przeciwko strzygoni zaangażowało się tysiące pracowników leśnych. Masowy pojaw wspomnianego motyla wiązał się również z koniecznością rozwinięcia żeglugi, sieci dróg i kolei. Wydarzenia, choć tragiczne w skutkach dla stricte przyrodniczego kształtu Puszczy Noteckiej, stanowiły swoisty potencjał dla rozwoju ekonomicznego regionu. W związku z rozwojem infrastruktury rzecznej oraz drogowej, a także wzrostem zatrudnienia będącego konsekwencją klęski, społeczność lokalna w ówczesnych wydarzeniach upatrywała także nadziei na polepszenie swojej sytuacji materialnej. Najważniejszym celem leśnictw, na terenie których wystąpiła gradacja, było odnowienie lasów. Udało się tym samym zapobiec procesom pustynnienia Puszczy. Na podstawie wspomnień, archiwalnych danych statystycznych oraz zdjęć z lat 1922–1939 rysuje się niezwykła i zapomniana historia Puszczy Noteckiej.