Acta Scientiarum Polonorum
Silvarum Colendarum Ratio et Industria Lignaria

Do mało znanych drzew obcego pochodzenia introdukowanych do polskich lasów należy dąb burgundzki (Quercus cerris L.). Zainteresowanie jego uprawą, nawet w skali doświadczalnej, było tak niewielkie, że nie znalazł się on wśród kilkudziesięciu obcych gatunków, których rozwój i wzrost w środowisku leśnym był przedmiotem szczegółowych badań naukowych. Celem tej pracy jest podsumowanie wiedzy o stanowiskach dębu burgundzkiego w polskich lasach oraz określenie jego tendencji dynamicznych
na podstawie własnych obserwacji terenowych. Rejestr dotychczas udokumentowanych miejsc introdukcji dębu burgundzkiego w Polsce obejmuje 116 stanowisk, z których prawie 100 było stwierdzonych poza lasami, głównie w starych parkach, założonych przed
II wojną światową. W środowisku leśnym zinwentaryzowano 22 stanowiska tego gatunku. Większość miejsc uprawy Q. cerris znajduje się w zachodniej części kraju, a najwięcej – na Pomorzu Zachodnim, w Wielkopolsce, na ziemi lubuskiej i na Dolnym Śląsku. Najstarsze i najdorodniejsze drzewostany z jego udziałem, występujące na żyznych siedliskach nadrzecznych w dolinie Odry, osiągnęły wiek 130-150 lat. W tych warunkach dąb burgundzki dorasta do 37 m wysokości i osiąga pierśnicę do 120 cm. Ze względu na częste uszkodzenia wywołane mrozami i niską jakość pni nie ma znaczenia produkcyjnego  w leśnictwie. Przechodzi jednak pełny cykl rozwoju wegetatywnego i generatywnego, wykazuje zdolność do wytwarzania samosiewu, a niekiedy zdobywania nowych stanowisk i penetracji zbiorowisk leśnych. Optymalne warunki dla rozwoju młodego pokolenia znajduje przede wszystkim w antropogenicznych fitocenozach z sosną w drzewostanie,  na mezotroficznych i eutroficznych siedliskach porolnych. Na kilku stanowiskach jest trwale zadomowionym i licznym komponentem warstwy krzewów takich zbiorowisk. Zgodnie z przyjmowanymi w polskiej literaturze kryteriami klasyfikacji roślin synantropijnych dąb burgundzki należy zaliczyć do kenofitów, a na niższym poziomie podziału – do holoagriofitów. W świetle niektórych definicji związanych z ekologią inwazji dąb burgundzki może być uznany za roślinę inwazyjną, przynajmniej w skali lokalnej.